Naar de Essener-Rostockerhütte
Zondag 24 augustus, 47.01807N - 12.34016E
Rond 9.15 uur vertrokken we uit Hinterbichl naar Ströden Parkplatz. Dit was een half uurtje lopen en zo konden we de auto bij het hotel laten staan. We hadden nog geen enkele conditie, dus het was wel prettig dat we een beetje konden opwarmen op dit niet al te steile, geasfalteerde wegdek.Vanaf de parkeerplaats gaat het via een nog altijd breed, maar niet meer geasfalteerd pad door naar Stoanalm, alwaar we een bakje koffie dronken. Hier maar weer eens gevraagd naar de weersverwachtingen. Er werd voorafgaand aan de tocht wat wisselvallig weer voorspeld, met vooral op dinsdag mogelijk wat buien. De waard zei echter dat het weer de komende dagen goed zou blijven. Gelet op de toon en de snelheid waarmee het antwoord kwam wisten we echter niet of dit een standaard antwoord/toeristische indicatie was, of toch de laatste voorspelling.
 Stoanalm |
 Onderweg naar de eerste bestemming |
Rond 10.15 uur begon de werkelijke tocht naar boven, via het Maurertal naar de Essener- und Rostockerhütte op 2207 meter. Het was een vrij eenvoudige, geleidelijke klim. Onze conditie, de wolkloze hemel en de temperatuur van zo'n 25 graden zorgden echter wel voor de eerste zweetdruppels. Eenmaal boven de boomgrens, doorgaans op zo'n 1900 meter, werd het wat aangenamer. Hier begon het pad echter ook behoorlijk steil naar boven te lopen, en kwam de hut voor het eerst in zicht.
Rond 14.00 uur kwamen we boven bij de Essener-Rostockerhütte aan. Eerst een soepje gegeten om bij te komen en daarna ingecheckt. We hadden ons wat luxe toebedeeld voor de eerste dag: een tweepersoonskamer met stapelbed! In de kamer waren zoals gebruikelijk geen gordijnen voor de ramen, dat betekent dus voor de volgende ochtend vroeg wakker. De rest van de middag hebben we heerlijk op het terras in de zon doorgebracht, onder het genot van een hapje en een drankje.
 De hut voor het eerst in zicht |
 Blik op de Essener-Rostockerhütte |
Het was behoorlijk druk boven, er waren naast een paar Duitsers vooral veel Nederlanders onderweg. Onder hen was ook een groep van de NKBV (de Nederlandse Klim- en Bergsportvereniging) aanwezig. Zij deden een cursus C1, waarin o.a. lopen over gletsjers, tochtenplanning en weerkennis behandeld wordt. Lijkt op zich ook wel een keer leuk, jammer dat deze cursussen altijd acht dagen zijn.
We probeerden nog naar huis te bellen, niet iedereen wist dat we weg waren. Het mobieltje gaf echter niet meer thuis, we zaten te ver van de bewoonde wereld vandaan. Rond 19.00 uur gegeten, en verder nog wat ontspannen gelezen en gekaart. Om 21.00 uur gingen we naar bed, het begon namelijk al knap donker te worden. We ontdekten dat we de zaklamp hadden thuisgelaten, niet zo praktisch als je 's nachts nog uit bed denkt te moeten...
 |  |
|